کودک یتیم، آواره و بی سرپرست در سه کتاب بینوایان، اثر ویکتور هوگو، بی خانمان، اثر هکتور مالو و موندو و داستان های دیگر، اثر ژان ماری گوستاو لوکلزیو

در پایان نامه ای که پیش روست، می کوشیم بدانیم ویکتور هوگو، هکتور مالو و ژان ماری گوستاو لوکلزیو که از برجسته ترین نویسندگان فرانسوی زبان اند، چگونه در آثار خویش که به ترتیب بینوایان، بی خانمان و موندو و داستان های دیگر است، کودک ِ رها شده، فراری و یتیم را نقش می کنند. در ابتدا به استخراج تعریف هر کدام از این کتاب ها، از این کودکان پرداخته ایم؛ که متعاقب آن، مشخص می شود معنای کودک از یک سو با نیازهایش و از دیگر سو با ویژگی های خانواده و قوانین حمایتگر اجتماعی، پیوند اساسی دارد. در دومین مرحله، برای شناساندن هرچه بیشتر کودک یتیم، نیازهای او و ظلم هایی که به او شده بود، از دیدگاه دو کتاب بینوایان و بی خانمان بررسی نموده ایم و معنای کامل تری از نیازهای کودک یتیم از دید این دو نویسنده بدست آورده ایم. در مرحله ی نهایی، نیازهای کودک یتیم در اثر لوکلزیو را مورد دقت قرار داده ایم. به علت وجود ماهیت متفاوت این نیازها، کودک لوکلزیویی را با کودک هوگویی و مالویی مقایسه کردیم؛ و از این رهگذر به ویژگی ها و تفاوت های یتیم نما با یتیم حقیقی در اثر لوکلزیو دست یافتیم. رهاورد ما از این وادی، علاوه بر لزومِ توجه به این اصل که کودکان، با تمام محدودیت هایشان، انسان اند؛ پی بردن به ضرورت های جدید کودکان است که تشخیص آن ها، مستلزم ایجاد گفتمان موثر با آنان به منظور تجدید نظر مستمر در نیازها و حتی شیوه های برآورده کردن آن هاست